Kategori gezi

Cittaslow anlayışı ile yönetilen Seferihasar’da Doğa Derneği’nin kurduğu DOĞA OKULU’nu duymuştum ancak bu kadar etkileneceğimi düşünmemiştim. Eski Orhanlı Köyün’de eski bir köy okulunu restore edip hem köylüler hem çocuklar hem ekoloji meraklılarının kullanımına açmışlar. Çok güzel kurslar, atölyeler düzenliyorlar. Eylül ayında “Kerpiç- Çamur Sıva Yapımı Yamaklık” kursu düzenliyorlar. Daha detaylı bilgiye aşağıdaki linkten ulaşabilirsiniz.

http://dogaaskina.org/kerpic-ve-camur-siva-yamaklik-kursu/

Seferihisar Belediyesi ve Doğa Derneği’ni tebrik etmek lazım…

Buralara kadar gelmişken Alaçatı Pazarı’na gitmemek olmaz. Cumartesi günleri kurulan pazara İzmir, Urla, Tire, Milas, Sakız adasından gelen köylüler yetiştirdikleri ürünleri getiriyorlar. Çok büyük ve renkli bir pazar. Balık, süt ürünleri, çeşit çeşit otlar, sebze, meyve her şey var. “Dünyanın En Ünlü Keçi Sütü Sabunu” nu Sakız Ada’sından getiren Niko pazarın en renkli kişisi.

Kaybolan lezzetlerimizin tadına baktık, onları yaşatmaya çalışan Alaçatı’daki gönüllü dostlarla tanıştık. Tarhana Otu Aşı, Oğlaklı Rezene, Kabak Çiçeği Dolması, İç Baklalı Turp Filizi, Kınalı Pide bu lezzetlerden bazıları:) Kabak Çiçeği ve Kuytu bu eski lezzetleri her gün misafirlerine sunuyorlar.

Ekim ayında Alaçatı’da 2.Uluslararası Kaybolan Lezzetler Festivali yapılacak ilgilenenlere buradan duyuralım.

Alaçatı da eski evlerin arasında şuanda sanat evi olarak kullanılan taş bir binanın bahçesinde çok eski bir Sakız Ağacı gördük. Korunmaya alınmış kalın, yaşlı dalları kumaşlarla sarılmış yine de her yerinden sakız reçinesi akıyor. Bu bölgede Tarım Bakanlığı sakız ağaçlarını koruma ve çoğaltma projesi başlatmış:)

Türkiye’nin tek yeryüzü pazarı (Earth Market)  Slowfood Foça Zeytindalı Pazarı’nı ziyarete gittik. Dostlarımızla konuştuk, birlikte yapacağımız işleri planladık, fikir alışverişinde bulunduk.

http://www.focazeytindali.org/ii-tatlarin-bulusmasi-terra-madre-focada-etkinligi-12-14-eylulde/

Ülkemizin güzel köylerini, köylülerini, pazarlarını, bağlarını, bostanlarını gezdik. Tohum konuştuk, doğa konuştuk, öğrendik.

Dönüş yolunda açlığımızı şahane bir yerde bastırdık:) “Kayseriliyim” ……Yemekler şahane özellikle mantı:),  bahçede dolaşan tavuklar, küçük bir bostan, yanından akan Susurluk çayı ile tam bir mola yeri…İşletmecisinin yazdığı ironik yazılar insanı, insanımızın davranışlarını çok iyi özetlemiş.  YUMURTA için yazdıkları…. Mantıyı çatalla yemeye kalkan misafirler için uyarıları var, valla haklı…

Daha çok gezecek, öğrenecek, tadına bakılacak lezzetler var….

Kışın ne zaman güneşli bir gün olsa en çok sevdiğim şey Büyükada’ya gitmek, orman yolunda yürümek, fotoğraf çekmek….İstanbul’da yaşamanın hele birde bizim gibi adalara 1 vapur uzaklığında olmanın avantajını yaşayanlar bilirler, ne kadar şanslıyız. Adalar da yaşam gerçekten farklı. Her seferinde insan yeni bir şey keşfediyor. Bu kadar zamandır Büyükada’ya gideriz ilk defa adadaki Eski Rum Yetimhanesi’ni yakından görme fırsatım oldu. Hem mutlu oldum hem çok hüzünlendim. Bu kadar güzel, eski, ihtişamlı bir bina görmemiştim. Eve dönüp hikayesini araştırdığımda bu kelimelerin ne kadar yetersiz kaldığını gördüm. Avrupa’nın en büyük dünyanın ikinci büyük  ahşap yapısı olduğunu öğrendim. 1809 yılında Fransız mimar Vallaury tarafından otel olarak inşa edilmiş. 1902 yılında Rum Yetimhane’sine çevrilmiş. 1964 yılında yetimhanenin kapatılmasının ardından kaderine terk edilmiş. Türk-Yunan ilişkilerindeki gerginlik nedeni ile Fener Rum Patrikhanesi ve Vakıflar Genel Müdürlüğü arasında paylaşılamıyor ve içten içe çürüyor. Güzel binanın bahçesinin keyfini tavuklar, koyunlar çıkarıyor:)

Bu kadar önemli, tarihi bir yapı nasıl olurda yıkılmaya terk edilir…

Sahip olduğumuz değerlerin kıymetini bildiğimiz günlerin gelmesi dileğimle…

Not: Yetimhane’yi anlatan “Ada’nın Ağlayan Yüzü” belgeseli  genç sinemacı Burcu Olgun tarafından çekilmiş, ödül almış.

Bu hüzünlü, muhteşem tarihi yapıdan uzaklaştıktan sonra yürüyüşümüze devam ettik. Adeta özgürlüklerini ilan etmişçesine koşan atları seyrettik.

Ada’nın bana göre mimarlık şahaseri, her biri birbirinden farklı evlerinin önünden geçerken buralarda yaşanan hayatları hayal ederek vapura bindik. Hala bu güzellikleri koruyan, yaşatanlar var, teşekkürler…

Son yıllarda kendi zeytinimizi kendimiz yapıyoruz. Zeytin yapma fikri başından sonuna bir ritüel bizim için…

Hem çok eğlenceli,  hem çok yorucu…. ama değer artık kendi yaptıklarımız bitince dışarıdan zeytin alıp yiyemiyoruz o kadar lezzet farkı var inanın… Bize bir arkadaşımız öğretmişti  bizde başka arkadaşlara öğrettik şimdi onlarda kendi yaptıkları dışında başka zeytin yiyemiyorlar:)

Zeytin alma bahanesi ile Gemlik’in karlı güzel köylerini görme fırsatı bulduğumuz için Aralık ayını iple çekiyoruz. Birde dönüşte Bursa’da  İskender kebap yemek işin en zevkli yanı. Her gidişimizde yanımızdaki yeni Zeytin dostlarımızla harika bir gün geçiriyoruz.

Zeytinlerimizi Gemlik’in Engürücük köyünde zeytincilik yapan sevgili Zeynel’den alıyoruz. Zeytinler bizim istediğimiz olgunluğa erişince onun deyimi ile kıvırcıklanınca haber veriyor:)  Kıvırcıklanma için havaların soğuması hatta kar yağması gerekiyor.

İstanbul’a dönmek için feribot saatini beklerken Yalova pazarına uğradık. Sadece bir tezgahta en az 40 çeşit zeytin çeşidi vardı, her biri farklı renk ve büyüklükte. Bir bölgede bu kadar çok çeşidin yetişmesi inanılmaz..

Memleketimizin her yeri çok bereketli, gidelim, görelim, alışveriş yapalım küçük çiftçimizi destekleyelim.